weer naar huis (deel 3) Betsy is jarig!!!!!

Vandaag is Betsy jarig: 59 jaar.
Meid, van harte met je verjaardag en dat we nog lang vriendinnen kunnen zijn!
Apart he, je verjaardag vieren in de bush!
Kan niet iedereen zeggen.

Ondanks de spin toch redelijk geslapen.
Vanmorgen, nog vóór het gekraai van de hanen, horen we achter ons de babuns roepen.
Behoorlijk dichtbij, maar het is toch geweldig dat je, vanuit je hangmat in de jungle, de brulapen vlakbij kunt horen!
Soms knijp ik mezelf wel eens in de arm (figuurlijk, anders kijken de anderen zo) en denk: je zit hier maar mooi aan de andere kant van de oceaan in de jungle te genieten, dame!

Winston is waarschijnlijk meteen in zijn auto gaan liggen/hangen, want we hebben 's nachts de waarschuwingssignalen van zijn portier niet gehoord.
Hij heeft natuurlijk ook gedacht: een spin kan lopen.....

Na het ontbijt en Engel's rituele duik in de Tibiti besluiten we niet al te laat weer terug te gaan.
We nemen afscheid van de kapitein en Jacintha en bedanken haar voor haar goede zorgen. We geven haar een vergoeding voor haar inzet en ze neemt het gelukkig in ontvangst. Je weet n.l niet of iemand dit waardeert of beledigd is, toch?
Winston heeft tot nog geregeld dat hij een paar flessen peprewatra kan meenemen voor zijn schoonmoeder en ook vis. Gelukkig is dit goed verpakt en kan achterin de kofferbak!

Het is vandaag behoorlijk warm en stoffig.
De houttransporten zijn ook weer begonnen en regelmatig zitten we achter zo'n combinatie. Ramen dicht, want het stof dringt overal door.
Winston heeft er aardig de vaart in en soms klappen we zó hard in kuilen, dat we verwachten dat óf de bodem eronderuit schiet, óf de banden eraf!
Gelukkig allebei niet, maar best voor de auto is het in geen geval.
Hij stopt ook een paar keer, omdat de motor te warm wordt.
Ik opper voorzichtig, dat hij ook minder hard kan rijden, zodat hij niet iedere keer zo hard hoeft te remmen.
Dovemansoren.
Het duurt dan ook niet lang voordat we helemaal stil komen te staan!
Motor aan de kook.
Winston heeft ergens nog 2 flessen water liggen in de kofferbak, maar dit is te weinig om de motor iets af te koelen.
Er zit niets anders op dan te wachten.
En ja, daar sta je dan, langs de kant van de weg met een brandende zon en bijna geen schaduw.
Aan de overkant van de weg is een kleine strook schaduw waar we kunnen gaan zitten.
Gelukkig hebben we onze KLM-dekentjes mee, zodat we niet de kans lopen bovenop een mierennest te gaan zitten.
Pas als je zo langs de weg zit bemerk je hoe heet en afgelegen het hier is.
Je zal er maar staan!
O, dat doen we ook.
Er komt weer eens een lege truck aangedenderd, nét op het moment dat ik iets uit de auto wil pakken.
Ondanks mijn gezwaai dat hij iets kalmer moet doen, stuift hij langs en ja hoor.... ik heb weer rose haar.
Dacht ik trouwens dat hij nu écht langzamer zou gaan rijden?
Blond zeker?
Nee, rose!

Na een kwartiertje of zo komt er een personenauto langs die gelukkig even wil stoppen. Ze hebben water bij zich en willen dit wel gebruiken om de motor verder te koelen. Op een gegeven moment kunnen ze de dop van de radiator afhalen, zodat de stoom kan ontsnappen.
Niet veel later kan Winston zijn laatste water erbij doen en kunnen we -voorzichtig deze keer- verder.
We moeten verderop wel stoppen bij een zwemgelegenheid, om onze lege flessen te vullen, want de radiator is nog niet voldoende gevuld.

Betsy en ik liggen als 2 zoutzakken achterin de auto, wanneer plotseling de telefoon van Betsy gaat: haar moeder aan de lijn!!
We zetten de auto aan de kant, zodat ze de gelegenheid heeft even rustig met haar moeder te praten.
Wat toevallig dat ze nu belt!!
Normaal gesproken heb je helemaal geen verbinding zo afgelegen in de bush,maar we bevinden ons nu op een hoger gelegen gedeelte van de route, dus pikt haar telefoon nu wel de signalen op.
Betsy moet haar moeder nog wel even uitleggen wat "binnenland" is.
Die heeft natuurlijk geen idee waar haar dochter zich op het ogenblik bevindt.
Ze zit toch in het búitenland??
Maar wat een verrassing voor Betsy, niet dan?

We gaan weer verder en bij Pikin Saron moet Winston even met de garage bellen, want hij vertrouwt zijn auto niet helemaal.
Het kan niet dat de motor zó snel iedere keer bijna aan de kook is.
Wat blijkt: de koppakking is verbrand!
Wordt langzaam rijden en veel bijtanken met koud water.
Terwijl Winston aan het bellen is, zie ik een schedel liggen!
Weliswaar van een dier, maar toch.
Engel erbij geroepen en deze zegt dat het van een bosvarken is.
We zien ook de 4 grote hoektanden zitten.
Engel gaat kijken of hij de "eigenaar" van de schedel kan vinden (nee, niet het bosvarken) want misschien dat iemand die daar expres heeft neergelegd om te bleken of zo.
Niet veel later komt hij terug: een dame iets verderop zegt dat haar honden met de schedel zijn weggelopen en als hij hem wil hebben, dan mag dat.
Mooi, want zulke hoektanden kom je niet vaak tegen, of je moet er dik voor betalen!
Dus hup, schedel achterin en karren maar, op naar de zwemplaats, want het water is op en we moeten nog een stuk.
Daar aangekomen rijdt Winston de auto tot vlakbij het water en kunnen we de flessen vullen.
Nog oppassen dat er geen dingetjes of vissen inkomen, anders loopt de motor vast!
Geloven ze bij de garage nooit: motor vastgelopen door visjes!
We blijven er nog even wat rondhangen en natuurlijk moet ik weer een koekje in het water gooien.
Maar het is ook zo'n leuk gezicht; al die kleine visjes rondom een biskwietje.
Toch moeten we weer door, want Winston moet voor sluitingstijd bij de garage zijn.

Wanneer we Zanderij naderen heeft Winston iemand aan de telefoon en even later zegt hij, dat we nog even langs Hollandse Kamp gaan!
Hij had gehoord dat Engel daar eens naar toe wilde, omdat dit het alleroudste kamp vanuit de Tristijd is. (Nederlands-Amerikaans kamp).
Na de oorlog, toen de Amerikanen Suriname weer verlieten, zijn de arbeiders/burgerpersoneel daar gebleven.
Aardig van hem, dat hij, ondanks zijn haast, dit toch voor Engel geregeld heeft.
De vrouwelijke basja, mevrouw Jennifer Jubitana, is op de hoogte van onze komst en heet ons hartelijk welkom.
Er zijn 2 kinderen op het erf en klaarblijkelijk heeft ze iets aan hen gevraagd, want even later komen ze in vol ornaat (klederdracht) aangelopen.
Pláátjes zijn het en die worden dan ook van ze genomen.
Maar lang blijven we niet, want de auto.......

Winston brengt ons snel naar de Meursweg en verdwijnt weer snel om de auto naar de garage te brengen.
Maar eerst moet het ding naar de carwash!
Hij had onderweg al gebeld hoe duur schoonmaken zijn, maar bij de aanblik van het voertuig wordt de prijs verdubbeld!
Zowel binnen áls buiten heeft een grondige reinigingsbeurt nodig.
We besluiten de kosten voor dit schoonmaken voor onze rekening te nemen.
Volgens mij krijgt hij ook nog best op zijn falie van zijn vriendin, als ze ziet in welke staat de auto nu verkeert.

We nemen hartelijk afscheid van Winston, bedanken hem nogmaals voor zijn medewerking en hopen dat hij net zo genoten heeft van de reis als wij.
Ja dus.
En als we nog eens weg willen, dan kunnen we hem altijd bellen.
Nou, we hebben nog wel een trip in gedachte: naar Redi Doti!
Volgende week willen we, maar we bellen elkaar wel tegen die tijd.

Betsy en ik gaan morgen naar de stad: ik heb haar een overnachting (of 2) beloofd als ze jarig is.
Maar omdat we nog on the road waren, konden we nooit op tijd in de stad zijn.
Ik heb onderweg al gebeld met het guesthouse en gevraagd of de reservering verschoven kon worden naar zaterdag/zondag en gelukkig is dit geen probleem.
Dus morgen een belofte waarmaken: een djogo drinken aan de Waterkant op haar verjaardag! (dagje later mag ook....)


wordt vervolgd.........