Naar Paranam en mevrouw Pierau.

Vandaag zou mijn vader 90 jaar geworden zijn.
Pa, proost!

Zoals gisteren vermeld, gaan we vandaag een verwijskaart voor Ram halen bij de dokter bij Paranam.
Paranam is de aluminiumcentrale waar Ram voor gewerkt heeft en dan kun je je bedrijfsarts klaarblijkelijk houden.
We komen om 5 over 12 aan en blijkt men middagpauze te hebben!
De doktersassistente vindt het heel vervelend dat we nét 5 minuten te laat zijn, maar pauze is nu eenmaal pauze he? (zal je net zien: mógen ze een keer te laat zijn, dan mooi niet.)
Nu moeten we wachten tot half een.
Omdat het erg warm is, is het goed toeven in de wachtkamer, maar na een poosje ontstaat er zowaar kippenvel op mijn armen, dus ga ik even buiten staan.
Wanneer het bijna kwart voor een is, gaat Esselien maar eens vragen of de brief al klaar is.
Nou…… ze waren er nog niet aan begonnen, want Es had zich om half een niet gemeld.
U bedoeld?
Nou, Es had om half een even naar het loket moeten lopen en zeggen dat ze een verwijsbrief voor Ram komt halen.
Maar jullie wisten toch dat……
Om kwart voor twee staan we buiten mét de brief.
Es had een tray met eieren in de auto staan voor mevrouw Pierau en ik zei dat het me niet zou verbazen wanneer ze alle 30 waren uitgekomen, zó lang hebben we moeten wachten.
Zien jullie het voor je?
Kom je bij je auto, krioelt het van de kuikens.

En toen snel naar mevrouw Pierau.
Omdat Esselien altijd iets voor de dame meeneemt, besluiten we dit ook te doen en halen voor onszelf en voor haar een porti bami met kip.
Kunnen we volgens Es gezellig samen eten.
Nou, toen we in de buurt van de woning kwamen, zei Es dat we ons eten maar in de auto moesten laten staan, want ze was niet van plan om het te gaan delen met die nietsnutters van neven of wie er dan ook maar in huis waren.
Dus van gezellig samen eten komt niets.
Mevrouw Peirau is blij verrast ons te zien en nodigt ons uit op de veranda. Echt zo eentje met een trappetje en een balustrade. Gezellig.
Alleen heeft ze een groot stuk doorzichtig plastic gespannen aan de zijkant van de veranda, tegen de wind!!
En daar heb ik nu net behoefte aan, want het is bloedje heet!
Ik blijf doodstil zitten en voel het zweet langs mijn hele lichaam lopen. Gelukkig heb ik nog een fles water bij me, anders was ik vast onderuit gegaan!
Mevrouw Pierau vertelt dat ze in een strijd verwikkeld is met een projectontwikkelaar.
Het blijkt dat de grond waarop ze woont van haar is, omdat haar man en zij jarenlang voor Billiton hebben gewerkt.
Ze hebben dit stuk grond al meer dan 50 jaar en hebben ook de eigendomspapieren.
Toen Billiton uit Suriname vertrok, is alles overgenomen door Paranam, inclusief de grond etc.
Er heeft toen een medewerker van Paranam onder de tafel stukken grond aan een projectontwikkelaar verkocht, die het meteen heeft verkavelt.
Dat betekent, dat grote stukken grond in kleinere worden verdeeld, alles wat er op staat wordt verwijderd en dan te koop aangeboden.
Maar……. zo ook het stuk grond van mevrouw Pireau!!
Haar hele perceel achter de woning van ongeveer 20 ha. Is platgewalst, bomen ontworteld en gebrand.
Ook haar kostgrondje, fruitbomen, vijver etc. is verdwenen.
Zo ver als je kunt kijken is alles kaal en zwart!!
Wanneer ze aan het vertellen is, loopt ze zachtjes te huilen.
Toen de bulldozers kwamen, was ze alleen thuis. Ze heeft geprobeerd om de mannen te stoppen, maar wat wil je als vrouw van 92 tegen zulk geweld?
Die kerels hebben haar gezegd dat ze maar naar hun baas moest gaan en ondertussen gingen ze door met alles te vernietigen.
In paniek heeft ze Es gebeld en samen zijn ze naar de stad te gaan om bij de projectontwikkelaar (naam noem ik niet) verhaal te gaan halen. Maar de man heeft zich schuil gehouden op zijn kantoor, vertelde later een bediende.

Engel en ik vinden dit zó’n intriest verhaal, dat we beloven er ruchtbaarheid aan te geven.
We kennen een redacteur van de Ware Tijd (Iwan Brave, toch?) en zullen zorgen dat het in de krant komt.
Zóveel ongerechtigheid gaan we niet tolereren!
Mevrouw Pireau natuurlijk weer in tranen, maar nu van opluchting, omdat er eindelijk iets gedaan wordt.
Blijkbaar vindt de familie het niet erg of zo?
Engel maakt foto’s van de situatie, om door te sturen naar Iwan.
We hopen echt dat hij er iets mee kan of wil.
Kunnen ze wel, tegen een vrouw van 92 jaar?
Helaas is dit één van de vele hartverscheurende verhalen hier in Suriname.
Als je niet oppast, dan verkopen ze de hele boel onder je gat vandaan!!
Desnoods met vervalste papieren, waar soms een bepaalde notaris ook nog zijn handtekening onder wil zetten, mits je hem genoeg tjoekoe tjoekoe toeschuift!
Schande!
Een beetje teneergeslagen over het verhaal gaan we naar huis.
Wordt vervolgd………….