de nacht van de Revolutie.......

Vandaag weer richting stad.
Spectaculair is het allemaal niet meer; de weg kunnen we bijna dromen.
Gelukkig zien we onderweg van allerlei onverwachte dingen, dus vervelen doen we ons niet.
Tenminste...........als je bij het raampje zit!
Minder is de positie op een klapstoeltje.
Dat zijn de stoeltjes die uitgeklapt worden in het middenpad, wanneer alle vaste plaatsen bezet zijn.
De bussen vertrekken ook pas wanneer de hele bus vol is, dus als je denkt: há, we gaan zo vertrekken, dan kunnen er nog minstens 6 á 8 mensen bij.
Want de chauffeur heeft naast hem, bovenop het motorblok, ook een klapstoeltje!
Enfin, als je op een klapstoeltje komt te zitten, zie je niets anders dan degene naast je (2 kanten) en voor je.
Meteen moet je hopen dat de rugleuning ervan een beetje stabiel is, want sommigen zijn zó krakkemikkig, dat degene die voor je zit pardoes half op je schoot kan belanden.
Vooral de wat corpulente dames willen nog wel eens in halve ligstand vervoerd worden!

De bussen die langskomen stoppen niet!
Óf ze zijn vol, óf het zijn schoolbussen óf we weten niet waarom, maar in ieder geval hebben we mooi het nakijken.
Een man die ook al een tijdje staat te wachten stelt voor om aan de andere kant te gaan staan en een bus richting Onverwacht te nemen.
Vanaf daar vertrekken bijna lege bussen, die vol raken tot ze bij ons punt langskomen.
Goed idee en wij hebben vrij snel een bus.
Inmiddels staan aan de andere kant de 3 stagiaires uit België, die hier op de Meursweg zijn komen wonen, ook op een bus naar de stad te wachten.
Zullen we ze roepen?
Ach nè, ze moeten er zelf maar achter komen, wah?
Maar wanneer we vanaf Onverwacht weer op ons beginpunt aankomen ( en de bus inderdaad steeds voller wordt) is er nog plaats voor de dames!
Amai. slechte gedachtes, hè Madelon??

Het is warm en drukkend en de tas die we meezeulen wordt steeds zwaarder.
Twenty4 lijkt steeds verder weg te liggen.
Een paar keer ga ik bijna door mijn enkels omdat ik niet goed op de weg let.
En ik blijf me maar ergeren aan al die auto's op de stoep.
Een volgende keer neem ik een spijker mee.........
Maar het is beter om maar niet meer te ergeren, want er is nog nooit een auto hierdoor verplaatst!

We schrijven ons weer in en allereerst gaan we baden.
En meteen mijn haar wassen, want er is hier warm water!
Luxe is dat.
Dan willen we op het balkon gaan zitten, maar alleen de kleine stoeltjes zijn nog vrij.
Ziet er leuk uit, maar als je lekker wilt zitten moet je op de grote stoelen aan de zijkant gaan zitten, die hebben kussens.
Maar ja, die zijn bezet, dus besluiten we maar om naar 't Vat te gaan; daar kun je ook redelijk goed zitten.
En ze hebben lekkere koffie.
Omdat het ondertussen ook al één uur geweest is, gaan we er meteen een hapje eten.

Als we terugkomen bij Twenty4, zie ik dat de stoelen vrij zijn, dus met een spurt naar boven en meteen mijn tas erop gelegd.
Ook de hangmat is vrij, dus dat is dubbele luxe.
Er komt een man vlakbij ons zitten; een Nederlander die in Eindhoven woont en nu voor 5 weken in Suriname op vakantie is.
Hij heet Ferdinand en is een geanimeerd verteller.
Wanneer hij zegt dat hij Ferdinand Wintermans heet (zijn opa is de oprichter van een sigarenfabriek), lees ik op dat moment in een boek van Maarten 't Hart een verhaal over een jongetje die sigarenbandjes spaart. En het liefst die van
Wintermans!! Hoezo toeval bestaat niet!?
We drinken samen natuurlijk een Djogo en dan krijgen we een telefoontje van Iwan, dat hij rond 20.00 uur bij ons is.
En inderdaad, rond acht uur arriveert hij.
Engel is even naar boven en daarom denkt Iwan dat Ferdinand Engel is.
Hij kijkt een beetje verbaasd, want Ferdinand is een kleine man met een lange grijze paardenstaart!
Maar snel wordt een en ander rechtgezet en komt Engel er ook bij.

We horen van Iwan dat de kranslegging om 24.00 uur is, en niet 's middags om twaalf uur, zoals wij dachten.
Dus stelt hij voor om eerst samen ergens een hapje te gaan eten en dan naar de kranslegging toe.
Goed plan en we gaan met zijn auto (wéér luxe) naar Geyersvlijt, waar een vriend van hem vrij recent een bar/eetgelegenheid heeft geopend: Woodstock.
Gezellige tent en heel lekker gegeten.
Naast het terras verkocht een man ingelegd fruit. Volgens Iwan móeten we dat eens proeven en ja, heerlijke vruchtjes zijn het.
We hebben 2 doosjes met verschillende vruchten (welke weet ik niet meer) gekocht.
En toen werd het tijd om naar de binnenstad te gaan.

Onderweg wordt het steeds drukker en als we bij het voormalig politiebureau komen, parkeert Iwan zijn auto maar ergens in een zijstraat .
Wij moeten maar vast er naar toe lopen, dan vindt hij ons wel.
En de telefoon in mijn hand houden, in geval dat...

Het is inderdaad een drukte van jewelste.
Het is al over twaalven, dus de kransleggingen hebben we gemist.
Maar er is volop actie op de scene.
Onder een tent zitten Bouterse, zijn vrouw en de rest van de nog levende militairen van de coup van 25 februari 1980.
En natuurlijk met partijvrienden.

Een dame is iets aan het voorlezen in half Sranan, half Nederlands.
Er gaat op een gegeven moment zó'n dreiging van uit, met God op de voorgrond en geweten er direct achteraan, dat ik me afvraag of de president het nog wel leuk vindt.
Engel gaat natuurlijk foto's maken en probeert natuurlijk met zijn neus (oftewel camera) te komen.
Er komt een man met bril en pet aangelopen en zegt tegen de security (van die knullen in het zwart met zonnebril) dat ze Engel er door moeten laten: is van de pers!
Gôh, denk ik, aardige man.
Blijkt het Iwan te zijn!!
Hij heeft het niet zo op deze bijeenkomst en ik kan me indenken waarom niet.
En zo loopt hij niet zo in de kijkerd, toch?

Meerdere mensen houden een toespraak en het gaat verdacht veel op de bekende veer in..... lijken!

Men noemt de plaats waar in 1980 het politiebureau stond en die door Bouterse en consorten in puin in geschoten, het plein van de Revolutie.
Maar eigenlijk kun je helemaal niet van een revolutie spreken, aangezien het volk helemaal niet in opstand was.
Het waren de militairen zélf die ontevreden waren en een coup hebben gepleegd.
Klein verschil, grote gevolgen.......

Op een gegeven moment begint het kei- en keihard te regenen en gaan we snel onder een van de tenten staan.
We bevinden ons plotseling voor een hele groep genodigden op van die witte plastic stoeltjes.
Een man begint behoorlijk zalvend over "onze president" tegen me te praten, maar ik mompel snel "ja, ja" en draai me om.
Helemaal niet mijn president.
We hebben Rutte en daar hebben we onze handen al vol aan.

Even later is het dan de beurt aan Bouterse zelf om een toespraak te houden.
Maar volgens mij is hij een beetje vergeten dat hij die avond de rol van president moet vervullen, maar het begint al vrij snel op die van de voorzitter van de NDP te lijken!
En niet lang daarna lijkt het wel of hij weer in de rol van militair leider is gestapt, zó vol vuur is hij aan het spreken.
Helemaal niet over het waaróm van de coup, maar over de schuld van Nederland.
Ach, waarom niet. Wij Nederlanders krijgen toch overal de schuld van, hier.
Hij begint over Abraham Crijnssen, vervolgens over de slavernij, gevolgd door "de kolonisator die alles heeft leeggeroofd in Suriname" en dan plotseling zeggen: "we gaan het hier niet hebben over de geschiedenis, maar over wat ( deze regering, red.) allemaal al gerealiseerd is"
Dan volgt een hele opsomming wat dan allemaal.
Op een gegeven moment zegt hij, dat hij trots is op het aantal scholen dat gebouwd is.
"Ja", zeg ik iets te hard.
"nu het meubilair, water en licht én de leerkrachten nog!"
"Amen", klinkt het achter me.
Wanneer ik omkijk, krijg ik van een meneer een vette knipoog.
Dus niet iedereen hier onderschrijft de woorden van de president.

Het gaat nog een poosje door en opeens begint Bouterse te roepen:
"Ik waarschuw je, IK WAARSCHUW JE!!" (en dan in het Sranan)
Sommige mensen fronsen hun wenkbrauwen, maar sommigen klappen,
Blijkt dat hij de ambassadeur van Amerika hier in Paramaribo sommeert zijn koffers te gaan pakken, indien hij diens woorden niet terugtrekt.
Bouterse moet via via gehoord hebben dat de ambassadeur uit is op vertraging van de verkiezingen in mei volgend jaar!
Nou, volgens mij heeft niemand belang bij uitstel (behalve DDB zelf) en ook al zou die man het willen, dan had hij absoluut geen recht of mogelijkheid om dit voor elkaar te krijgen!
Gaat vast nog een staartje krijgen, denk ik.

Iwan wil eigenlijk weg en ik ook.
Alleen zijn we Engel kwijt!
Ik klim op een steen en zie hem in de verte staan.
We gaan er naar toe en daar zien we o.a. Borger Breeveld staan; een van de hoofdrolspelers in Wan Pipel.
Ik geef hem een hand en zeg dat ik het leuk vind om hem ook eens in levende lijve te zien.
Hij is op zijn beurt vereerd (galante man) en Engel maakt een foto van Borger, Iwan en mijzelf.
Mooi aandenken.

Ondertussen is het officiële gedeelte voorbij en Bouterse daalt af van zijn spreekgestoelte en gaat een rondje over het plein doen.
Ik heb dat niet zo snel in de gaten, maar plotseling staan we oog in oog en stapt hij bijna op mijn tenen!
Snel word ik aan de kant geduwd door zo'n "zonnebril" in paars shirt.
Ik heb het gevoel, dat wanneer men een schild had gehad, men hem net zoals bij Asterix en Obelix het plein had overgedragen!!
Dit is dan ook een goed moment om het toneel te gaan verlaten.

Iwan vraagt of we nog ergens naar toe willen.
Het is onze avond en we hebben het voor het zeggen.
We weten niet echt een leuke tent te noemen, dus neemt hij ons mee naar Zanzibar.
Een heel gezellige gelegenheid waar we wat gaan drinken.
En natuurlijk praten we nog na over wat we net gezien en gehoord hebben.
Iwan moet voor woensdag nog een column hebben en al pratende heeft hij ineens een idee.
We lezen het woensdag wel in de krant.

En dan is het bijna 02.00 uur!
We zijn dan allemaal wel vrij, maar ook ontzettend moe.
We worden voor de deur afgezet en na een hartelijk afscheid gaat ieder zijns weg.

Een heel bijzondere avond meegemaakt.
En een heel aardige man ontmoet.
We gaan elkaar vast nog wel eens ontmoeten.

wordt vervolgd........