Naar Redi Doti

Vanmorgen ruim voor 8 uur 's morgens staan we klaar om te vertrekken, maar wie er ook komt..... geen Winston.
We wachten nog een half uurtje en dan ga ik hem maar bellen en whatsappen.
Maar geen antwoord.
Goed balen dus. Want we willen wel heel graag die kant op en we hebben Jacintha (schoonzus Roëll) al doorgegeven dat we vandaag komen.
Op een gegeven moment gaat Engel op de hoek bij Gongrijpbos kijken of er misschien een taxi is die ons wil wegbrengen.
En ja, er is iemand die dit wel wil, alleen even zijn vriendin naar Billiton brengen.
We spreken een prijs af en alles wordt achter in zijn auto geladen.
In eerste instantie past niet alles erin, maar dan trekt hij rigoureus een grote box eruit, snijdt het snoer door en hups!....ruimte genoeg.
Kijk, het kán wel snel.....

De reis gaat richting oosten, via Zanderij, Berlijn richting de Surinamerivier, waar we de Carolinabrug over moeten, ware het niet dat de brug al een paar jaar kapot is.
Eerst heeft het jaren geduurd voordat hij klaar was en toen het zover was, is er een schip tegenaan gevaren en is een gedeelte ingestort.
En zo ligt het er nog altijd bij.
De pontbaas is natuurlijk niet heel erg treurig, want hij vaart dagelijks meerdere malen de rivier over met zijn pont.
En de motor?
Een buitenboordmotor van 110 pk!

We hebben al horen vertellen dat er een nieuwe brug komt; iets verderop, omdat deze plek "niet goed is".
"Iets" lijkt iedere poging om een brug te realiseren te saboteren.
Een soort winti, dus.
Maar wij kunnen dus met de pont over.
Even later staan we aan de andere kant: linksaf richting Redi Doti en rechtsaf richting Jodensavanne.
Daar gaan we later nog naar toe.
Engel en Betsy zijn er al eens geweest, maar voor mij wordt het de eerste keer.

Redi Doti is maar 5 minuten rijden vanaf de rivier en al snel hebben we het adres gevonden.
Een mooi erf met veel bomen, planten en bloemen en een mooi kamp waar we kunnen verblijven.
Jacintha heet ons hartelijk welkom en we kunnen ons meteen installeren, wat zoveel betekent dat we onze hangmatten ophangen en even later aan de koffie zitten.

's Middags gaan we met Jacintha door het dorp, de school bekijken en daarna door het bos naar de rivier.
Jacintha is "gewapend" met een houwer en dat geeft haar een stoer uiterlijk.
We komen bij het stuk grond van Roëll en zien dat er hier nog heel veel werk te verrichten is qua schoonmaken van de plaats.
Maar het ligt er mooi en je hebt een schitterend uitzicht op de rivier!
Wat zal het hier 's morgens vroeg mooi zijn, als de zon opkomt!

We lopen een stukje terug en dan door het bos richting Jodensavanne.
Maar eerst komen we op een plekje met een soort van swamp: er liggen bootjes die via een kleine doorgang naar de rivier kunnen.
Eromheen staan bomen met zulke mooie stammen en wortels; het lijkt wel een decor uit the Lord of the Rings!!

Via een smal bruggetje met hier en daar een plank ( hoezo hoogtevrees?) volgen we het pad en duiken op een gegeven moment het bos in, om via een pad (welk pad? Ik zie alleen maar stronken, bladeren, takken!) aan de andere kant plotseling bij een groot grasveld uit te komen: Jondensavanne!
Ik heb het als verschillende malen op foto's gezien en korte filmpjes op Youtube, maar om er daadwerkelijk te staan is anders.
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het me een beetje tegenvalt.
Van de synagoge is inderdaad weinig meer over en er is veel gerestaureerd, wat het geheel iets kunstmatigs geeft.
Veel meer indruk maken de begraafplaatsen.
Er is een begraafplaats voor de bewoners van Jodensavanne en dan bedoel ik de Joden die op de plantage woonden en er is verderop een heel oude plaats waar de "vrije negers" werden begraven.
Ze waren dan wel geen slaaf (meer) maar werden niet tussen de Joden begraven.
Op de verschillende grafstenen van de eerste begraafplaats kon soms nog een naam ontwaard worden; op de andere totaal niet. Er staan nog heel oude houten kruisen met nog vaag de contouren van de bovenkant, waardoor men kan zien of er een man of vrouw begraven ligt.
Dit alles is zó broos, dat op een begeleidend bord ook gevraagd wordt om de houten kruisen niet aan te raken, omdat ze zó uit elkaar kunnen vallen!.

We vervolgens onze weg en komen aan de andere kant op de doorgaande weg naar Redi Doti uit.
Met aan de overkant het Coronpad.
Voor degene die meer weten van Suriname is dit een bekende term, maar voor degene die het niet weten: dit pad is aangelegd om ervoor te zorgen dat de weggelopen slaven de verschillende plantages niet meer konden bereiken om ze te overvallen.
Aan weerszijden was de begroeiing weggehaald en om de 100 meter was er een wactpost.
Veel heeft het niet geholpen, maar het pad is er nog steeds.

We vervolgen onze weg en komen bij de basja langs.
Hier hadden we bij onze aankomst meteen al langs moeten gaan, maar het is ok dat we nu komen.
Het is een vrouwelijke basja en ze heet ons van harte welkom.
We hadden van Jacintha gehoord dat haar man sieraden maakt van zaden, maar ook schildert.
Ze laats ons verschillende kettingen zien en we kiezen er allemaal eentje uit.
Het schilder- en houtsnijwerk is ons íets te pikant (blote dames in verleidelijke poses is nu niet bepaald een souvenir te noemen, toch?)
De kettingen zijn gemaakt van verschillende zaden en bij sommigen zitten er tanden in verwerkt van een boskonijn of hoe het beest ook mag heten.
Betsy schiet ons zolang het bedrag voor, omdat we geen portemonnee hebben meegenomen.
(Terug bij het kamp gekomen krijgen we onze ketting als kadootje van haar. Lief!!)

We wandelen rustig naar ons verblijf en gaan ook nog even bij haar broer langs, die schuin achter ons woont.
We maken kennis met zowel hem als zijn vrouw en ook hun dochtertjes en zoontje van bijna 2 jaar.
Morgen kunnen we met hen mee naar Blaka Watra, waar je heerlijk kunt zwemmen!

Jacintha heeft eten voor ons allemaal gekookt, wat smakelijk door ons allemaal wordt gegeten.
Jacintha en haar 2 kinderen eten ook mee.
We drinken nog koffie en zitten wat te praten, maar niet lang daarna zoeken we onze hangmatten op.
(nou, zoeken hoeft niet echt, want we moeten er iedere keer onderdoor of achterlangs om iets te pakken of zo).
Het duurt niet lang of mijn buurvrouw overstemt alle oerwoudgeluiden weer. Maar gelukkig heb ik mijn headphones bij me en mooie muziek van Joe Bonomassa, dus hoor ik Bets als achtergrond.
Maar na een paar uur heb ik die Joe ook wel weer gehoord en neem mijn toevlucht tot mijn oordoppen, die nog ergens onderin mijn tas moeten liggen.

Voor mij wordt het weer een nacht van draaien, opstaan, weer nieuwe poging, wéér draaien etc, tot ik uitgeput in slaap val. Het blijf behelpen in zo'n hangmat. En dat terwijl thuis hij zo lekker ligt!
Maar ja, dan hoef ik er ook niet de hele nacht in te liggen.
Ik word nooit een goede indiaan!

wordt vervolgd.......