Paké en Verlengde Meursweg

Vandaag gaan Betsy en ik naar Paké.
Ik heb haar al wat dingen vertelt, maar nu wil ze hem wel eens met eigen ogen zien.
Als we er aankomen is het al druk.
Paké werkt sinds een jaar alleen nog maar op de dinsdag en zaterdag.

We zitten een poosje "in de wachtkamer" (gewoon onder het afdak op een bankje), wanneer Joël, mijn oude buurjongen op me afkomt.
Het blijkt dat hij al een jaartje bij Paké werkt. Hij heeft zijn school niet afgemaakt, maar wll dit wel weer gaan doen;diploma is toch belangrijk.
Hij zegt dat zijn moeder er ook is en brengt me naar haar toe. Ik begroet haar hartelijk en meteen vraagt ze wanneer ik naar haar huis op plantage Osembo kom, om haar en nog een paar dames te leren haken!!
Oeps, ik dacht dat ik er 2 jaar geleden onderuit gekomen was, maar nu ziet het er naar uit dat me dit niet nog een keer gaat lukken.
Ik krijg haar telefoonnummer en beloof te bellen.

Omdat het was saai is om zo op dat bankje te blijven zitten, vraag ik aan Sjakie (meneer With) of we misschien achter mogen kijken.en dat mag.
Sjakie is druk bezig met het stampen van allerlei bladeren, takken en wat er nog meer overal op de vloer ligt.
Maar het is niet zomaar gestamp: per recept wordt precies de hoeveelheid bladeren etc. in de matta gedaan en dat wordt net zolang gestampt tot het helemaal pappig is geworden.
Dan wordt het in een doek gedaan en dichtgeknoopt en meegegeven aan de patiënt.
Of er wordt wat olie bijgedaan en dan in een flesje gestopt.

Ik zie achterop een paar oude kleine matta's staan en vraag wat ze met die dingen doen: weggooien, want ze zijn niet goed meer.
Of ik ze dan voor Engel mag hebben, want hij heeft wel verschillende kloppers, maar een matta heeft hij nog niet.
Mooi kadootje voor hem.
Volgens de zoon van Paké moet dit wel kunnen, maar wil het voor de zekerheid toch nog even aan zijn vader vragen.

Paké moet ons zeker gezien hebben, maar heeft het óf te druk, óf heeft geen zin om ons te groeten. Hij blijft in zijn kamertje zitten.
Dus besluiten Betsy en ik om weer naar huis te gaan.
Het is bloedheet daarbinnen en we hebben zin in koffie!
Dus zeggen we goedendag en gaan snel naar huis.

Later op de middag gaan Betsy en Engel een wandeling maken naar de Verlengde Meursweg.
Er zijn mooie erfjes te zien en je kunt er heerlijk wandelen.
Natuurlijk worden ze weer ergens uitgenodigd, bij de Pemba Doti ( betekent witte pijpaarde).
Dit is witte klei die fijngestampt wordt en dan worden er kleine balletjes van gemaakt.
Dit wordt gebruikt tegen de muggen, maar ook bij traditionele ceremoniën bij Creolen.
Twee meisjes geven een demonstratie hoe het stampen in zijn werk gaat.

Morgen gaan Betsy en ik op de fiets naar Onoribo: ik heb een afspraak gemaakt met Brigitte en haar moeder.
Gaan we elkaar eindelijk eens zien.

wordt vervolgd.........