Fam. Kajoeramari op visite

Wat is het toch met die bedden in Suriname?
Óf de matrassen zijn zó dun, dat je de lattenbodem er dwars doorheen voelt, óf, zoals bij TwetyFour, zó dik, dat je heen en weer rolt en 's morgens wakker wordt met een gevoel van zeeziek zijn.
Jullie raden het al; niet zo heel lekker geslapen vannacht.
Ik ben gisteren toch behoorlijk verkouden geworden en ik voel mijn keel ook protesteren.
Niet ziek worden!!

Het ontbijt daarentegen was weer heerlijk (heerlijk in het zonnetje,met op de achtergrond het kabbelen van de van Sommelsdijckkreek) en hierna ga ik Ramses bellen.
Hij is in de stad en Liesbeth en de kinderen ook.
We spreken af dat hij rond een uur of drie bij ons naar het guesthouse komt.

We hebben dus nog een paar uur voor onszelf en gaan naar Zus&Zo voor de gebruikelijke cappuccino.
En dan toch maar weer richting de Waterkant.
We slenteren door de Palmentuin (ben je eigenlijk ook heel snel weer uit) en dan richting Fort.
En ja, we komen langs het Tris-monument, dat Engel eigenlijk probeert te vermijden.
Niet omdat het monument nu zo erg is (en eigenlijk toch ook weer wel, maar smaken verschillen), maar vooral om alle heisa er omheen.
En ja, je bent fotograaf of niet, dus worden er de nodige plaatjes geschoten.
Hierna gaan we binnen het Fort kijken of we de heer van Tilborg nog zien, de bewaker die we 2 jaar geleden awara's hebben gegeven.
En ja, ik hoor hem in de verte al praten.
Hij moet heel even nadenken wie ik ook alweer ben, want hij ziet natuurlijk heel veel mensen. En de laatste keer dat we elkaar gezien hebben is ook alweer 2 jaar geleden.
Maar dan lichten zijn ogen op, steekt zijn wijsvinger in de lucht en roept:
"awara! Para bubblegum!!"
Lachen natuurlijk.
We blijven een poosje bij hem staan om te kletsen, maar dan gaan we weer verder. En hij moet gaan afsluiten, want het is al bijna 13.00 uur en dan gaat het Fort dicht!
We beloven dat we snel terugkomen en ja, we nemen ook weer awara's mee!

Vervolgens slenteren we wat door de stad en Engel moet nog meer foto's maken van gebouwen die we volgens mij in ons eerste fotoboek van 10 jaar geleden ook hebben staan.
Maar ja, het verval gaat snel hier.
Is het niet door het klimaat, dan toch wel door achterstallig onderhoud, een auto die eens uit de bocht en ín een woning vliegt, het eeuwige onderwaterlopen van de binnenstad en ga zo maar door.

Trouwens, een leuk bruggetje;
de binnenstad van Paramaribo staat op de UNESCO werelderfgoedlijst en hier dreigt ze van af te worden gehaald, aangezien de overheid niet de moeite neemt om haar te onderhouden.
Ze hebben tot 1 februari de tijd gekregen om met een deugdelijk plan te komen, waarin staat wat ze allemaal van plan zijn om te gaan doen met al die gebouwen die zelf eigenlijk het gevoel hebben van: laat mij maar in elkaar zakken, want zó wil ik het niet meer.
Mocht de overheid deze datum niet halen, dan wordt Paramaribo van de lijst afgehaald en dit scheelt natuurlijk meteen ook de nodige SRD's
En ja hoor, precies 1 februari was de lijst er en staan er nu overal overheidsgebouwen van vooral politie in de steigers.
Of misschien is dit iets teveel gezegd; er staan schotten van golfplaat omheen en daarachter vinden renovatiewerkzaamheden plaats.
Denken we, want zien kan niemand het.
Ja, wanneer ze boven de hoogte van die platen uitkomen met schilderen, maar eerder dus niet.
We benne benieuwd.......

We wandelen heel relaxed (warm!) naar ons guesthouse en precies om 3 uur komt Ramses met Liesbeth aangelopen. en Caroline plus nichtje.
Michell en Sharona zijn ergens in de stad.
Maar die hebben ook een leeftijd dat ze écht niet meer met hun ouders op visite gaan.
Het is een gezellig weerzien en op een gegeven moment komt het op het werk van Ramses en het stilliggen van de DNA (wegens te weinig mensen om het quotum te halen voor vergaderingen! Je zou ze!!!!)
Daarom vraag ik aan Ramses of hij misschien een snelle weg weet richting First Lady. Ik wil haar nog graag eens spreken voordat ik weer naar Nederland ga.
Ze heeft destijds in de krant laten schrijven dat ze zich sterk gaat maken voor de kinderen met autisme en dat ze hoopt dat deze vorm van handicap meer aandacht gaat krijgen in de toekomst.
We zijn nu 2 jaar verder en ik heb nog niets nieuws via internet kunnen vinden Maar misschien weet zij de juiste weg?

Ik beloof Ramses dat ik hem een A-4tje zal toesturen over wat autisme nu precies is. Want ik heb het sterke vermoeden dat hij dit zelf ook niet weet.
Komt hij tenminste goed beslagen ten ijs als hij mevrouw Bouterse gaat uitleggen wat ik wil komen doen.
want dat heb ik ook voor hem op papier gezet.
We nemen weer afscheid en ik wacht een berichtje van hem af.
En we gaan een nieuwe afspraak maken om elkaar weer te zien.
Ze willen eventueel wel naar de Meursweg komen, want ze hebben een grote auto, zag ik.
Maar ik wil ook wel eens naar hun toe.
Hoef ik niet steeds te zorgen voor een hapje en drankje.
Wel zo makkelijk, toch?

Wanneer ze vertrokken zijn, gaan Engel en ik onze spullen pakken en uitchecken; ook wij gaan weer richting huis.
We moeten nodig langs de Vreemdelingendienst om een stempel in ons paspoort te halen. Mogen we 3 maanden blijven en anders moeten we vrijdag het land uit!!

wordt vervolgd........