Drukke dag.

Nou, dat van die muggen die niet tegen de wind in kunnen vliegen, klopt dus niet!
We hebben de hele nacht liggen krabben en draaien.
En het ergste is, dat je ze niet ziet!
En om de hele nacht stijf onder het laken te blijven liggen, lukt natuurlijk ook niet en dat weten ze.......!

Engel is vanmorgen vroeg even door de Jesserunstraat gaan wandelen en heeft even met een man staan praten.
Komt Cynthia MCLeod uit de deur gestapt; de schrijfster van o.a. "Hoe duur was de suiker".
Natuurlijk maakt hij een foto voor de verzameling VIPS!
(gistermorgen, toen we naar 't Vat liepen, wilde er een oudere man op een fiets voor me stoppen, toen ik het zebrapad wilde oversteken.
Ik zei hem, dat hij wel mocht doorfietsen, want al dat gedoe om van die fiets af te komen etc.
Bleek het Pim de la Parra te zijn, de filmmaker van o.a "Wan Pipel", waarvan ik gisteren dus een van de hoofdrolspelers, Borger Breeveld, heb ontmoet. Met een diepe buiging fietste hij door. Ja ja. )

Een beetje geradbraakt zitten we aan het ontbijt.
Ferdinand is ook al op en we gaan nog even samen een kop koffie op de veranda drinken.
Dan is het tijd om te vertrekken.
Ik heb gisteren vanaf het terras van 't Vat de voice van Bert ingesproken, met de mededeling dat we tot vandaag in de stad zijn. Misschien dat we elkaar hadden kunnen treffen....
Helaas niets gehoord, maar vanmorgen dus wel.
Hij was ook in de stad maar heeft vanmorgen het berichtje pas gehoord en is nu alweer op weg naar de Highway.
Maar we zijn welkom om te praten over onze plannen.


Wanneer we hebben uitgecheked, is Ferdinand nergens te bekennen. We hadden graag nog even afscheid van hem genomen. Maar misschien zien we hem een andere keer nog wel.
Op de hoek van de Jesserunstraat gekomen, zien we dat er een auto de bocht niet heeft kunnen halen en tegen een pilaar van de woning is geramd!
De hele constructie iss uit z'n verband!
Er hangt wel een briefje aan de balustrade en Engel denkt nog in zijn onschuld dat de dader naam en telefoonnummer heeft achtergelaten.
Er staat alleen op, dat je niet tegen de balustrade mag leunen!

Als we bij Spanhoek (winkelcentrumpje) lopen, ziet Engel ineens
Ferdinand voor ons, met een plastic tasje.
Hij zei gisteren, dat hij T-shirts met lange mouwen moest gaan kopen voor als hij naar het binnenland zou gaan.
Zo te zien is het hem gelukt.
We halen hem in en hij is blij ons toch nog te zien.
Hij was even naar zijn kamer gegaan en bij terugkomst op de veranda gevraagd waar wij gebleven waren.
Wij zouden "allang" vertrokken zijn.
Maar gelukkig komen we elkaar hier tegen en Engel stelt voor om beneden bij Kras (hotel Krasnapolski. red.) op het terras buiten nog een lekkere kop koffie te halen.
Want bij TwentyFour blijft het toch altijd maar weer die oploskoffie met droge koe, zoals ik die melkpoeder noem.
Koffiemelk uit een flesje of pakje zie je hier niet, omdat dit waarschijnlijk binnen het uur zuur is.

Hierna nemen we afscheid van Ferdinand en wensen hem een goede vangst toe en we gaan elkaar vast nog wel zien, voordat hij eind maart weer naar België vertrekt.

En dan zoeken we de bus die naar de Highway gaat.
Die vinden we snel en we vertrekken ook al na 5 minuten. Gelukkig, want het is al behoorlijk warm aan het worden.
Engel zegt dat we bij de winkel van Zeng eruit moeten en dat blijkt een vrij bekende plek te zijn.
Het duurt trouwens wel lang voor we de stad uit zijn, maar eenmaal op de Highway schiet het lekker op.

We komen puffend en hijgend bij Bert aan.
We moeten een vrij lange trap op en vergeet niet dat we onze bagage bij ons hebben!
Maar we hebben het gered en boven is het lekker koel.
Bert vraagt ons om even in zijn kantoortje te wachten en daar moeten we oppassen om niet verkouden te worden, omdat de airco behoorlijk aan het blazen is!
Ja, het kan ook té koud zijn he?
Even later voegt Bert zich bij ons en zegt dat hij genoten heeft van het boek wat Engel gemaakt heeft over wat we allemaal in Suriname gedaan hebben, willen gaan doen, maar ook van de kennis/kennissen die Engel heeft.
En natuurlijk ook van de tentoonstelling die hij destijds in Zwartsluis heeft georganiseerd.
Hij ziet zeker kansen voor Engel voor een samenwerking.
Maar ja, ik ben er ook nog he?
Hij heeft mijn ondernemingsplan gelezen en zegt dat het eigenlijk een "vraag- en antwoordspelletje" is.
Boem, die komt binnen!
Natuurlijk bedoelt hij het niet zo, maar ik snap hem wel.
Het is een opsomming wat ik kan, wil, hoe ik het zie en wie wil me helpen.
Dus eigenlijk een ondernemingsplan zoals je ze via internet kan downloaden.
Wat hij wil zien, is een verhaal dat ikzélf geschreven heb.
Met net zoveel passie als wanneer ik het vertel!
Wan dáármee moet hij mensen aantrekken die vinden dat het niet bij een plan moet blijven, maar willen helpen om het te realiseren.
En.... het moet groter, want met dit plan alleen gaan we het volgens hem niet lang volhouden.
Hij zit te denken aan een soort van kenniscentrum voor autisme!
Al brainstormend komen we een heel eind en ik heb een opdracht; (her)schrijf je plan, neem de dingen die we vandaag hebben besproken erin mee en dan gaan we weer verder.
We hebben het ook nog over de locatie gehad en ik heb aangegeven dat ik niet in de stad wil zitten.
De doelgroep waar het om gaat moet in een zo prikkelarm mogelijke omgeving kunnen logeren.
En dat heb je in of rond Paramaribo echt niet!
Engel geeft aan, dat men ook maar een klein beetje moeite moet doen, willen ze van onze diensten gebruik maken.
Dit kan Bert beamen en hij gaat eens goed nadenken over de locatie die wij het beste bij ons plan vinden horen.

We nemen afscheid en gaan een bus richting Meursweg zoeken.
Ons is op kantoor wel uitgelegd hoe we dit moeten aanpakken, maar echt duidelijk wordt het er niet van.
We lopen naar de kruising Hihgway/Houttuin en Engel heeft zin om een broodje te eten.
De bekende super heeft alleen een heel gesneden wit en een verpakking met kaasplakken, dus daar worden we niet zo blij van.
Maar aan de overkant ziet hij een warung, en daar wordt hij wél blij van!!
We bestellen een heerlijke saotosoep en lekkere koude soft en dan horen we dat er maar heel af en toe een bus komt die naar de I.Ghandiweg gaat.
En de scholen zijn al uit, dus de meeste bussen zijn ook al langs geweest.
Ik zucht en zeg dat we misschien maar een taxi moeten nemen.
Kijk, en dat hoort iedereen hier.
Binnen no time staat er een man voor ons tafeltje en zegt dat hij éven moet eten en ons dan kan wegbrengen voor 100 SRD.
In eerste instantie voor 90, maar toen hij hoorde dat we helemaal aan het begin wonen (vanuit de Highway gezien), werd het duurder.
Is bijna €25, maar aangezien we niet willen lopen, gaan we akkoord.
Ik vraag me toch weer af waarom ik mijn Int. rijbewijs heb gekocht.
Ik huur niet eens een auto!

Moe, bezweet maar vol nieuwe ideeën komen we thuis.
We hoeven niet meer te eten en ik ga vroeg naar bed.
Omdat het hier 's avonds behoorlijk vochtig wordt, heb ik iedere avond pijn in mijn botten.
Vooral onder de carport tocht het en waarschijnlijk ( zéker, volgens Ram) heb ik kou gevat.
Maar met regelmatig een Ibu kan ik het redelijk handelen.
Maar 's morgens ben ik net een oud wrak.
( alléén 's morgens bij het opstaan, ja!!)

Morgen gaan we met Esselien papieren voor Ram bij Suralco halen.
Zijn een soort verwijsbrieven voor het ziekenhuis.
En daarna wil ze even bij een vriendin langs, die langs de Meursweg woont.
Heeft ze al een poosje niet gezien en volgens Es vinden wij het leuk om daar eens te gaan kijken.
We benne benieuwd.


wordt vervolgd...........