Stom, stommer, stomst! !(en de rest van de week)

Maandag 10-2;
is een beetje een rommeldag .
De was moet weer eens nodig gedaan en Engel moet zijn gemaakte foto's gaan uitzoeken.
Want als je van één onderwerp wel 15 foto's maakt, kunnen er volgens mij
(en gelukkig ook hemzelf) wel 10 weg!

Dinsdag 11-2;
we gaan naar de Vreemdelingendienst.
Omdat het nogal warm is én regent, gaan we niet zo héél vroeg weg.
Anders zitten we toch maar klem tussen al die mensen die ook richting Paramaribo gaan.
Maar om 9 uur zitten we er toch in en tuffen met een redelijk gangetje naar de stad.
Daar moeten we overstappen op lijn 8, dezelfde die Betsy en ik moesten nemen toen we naar het Lalah Rookh gingen.

We staan klokslag elf uur voor de deur en ik lever binnen mijn paspoort in, in de volle overtuiging dat ik het o zo begeerde stempeltje krijg.
Dus niet!
Want we hebben onze tickets niet meegenomen, en zonder dit papier kunnen ze niet zien wanneer we weer naar Nederland gaan.
Ik wijs nog op het toeristenkaartje; daar staat de datum van binnenkomst in Suriname op. Tel er gewoon 90 dagen bij op en hups, klaar.
Maar nee, zo gaat het nu eenmaal niet.
De dame vertelt dat ze het heel vervelend voor ons vindt, maar echt, we moeten terugkomen mét ticket.
Want als ze ons toch helpt, begaat ze een strafbaar feit.
Ook mijn belofte dat ik niets zal zeggen mag niet baten.
Er zit niets anders op dan maar weer naar huis te gaan en morgen weer terug te komen.

En weet je wat nu het ergste van allemaal is?
Ik heb vanmorgen met die tickets in mijn handen gestaan!!!
Ik zei tegen Engel, dat ik die ging meenemen, want ze gaan er vast om vragen.
Maar dan ga je twijfelen en uiteindelijk neem je ze niet mee, want ook Engel zegt dat ze de datum van binnenkomst in het paspoort kunnen zien.
Wie roept er nu altijd: bij twijfel niet inhalen??
Juist.
Morgen herkansing.

Omdat we balen, vinden we dat we recht hebben op een kop koffie bij Orlando.
Kan Engel meteen bij Bookaffairs langs. Hij heeft nog een paar bijzondere boeken over Suriname bij zich en gaat vragen of de dame ze voor hem wil verkopen via haar winkel.
Dat kan en ze vraagt hier een klein bedrag voor.

Omdat Engel al een poosje met een overhemd loopt die eigenlijk niet meer kan (beetje versleten en nu zag ik vanmorgen ook al een klein gaatje in de schouder zitten) besluit ik dat hij een nieuw hemd moet gaan kopen.
Tegenstribbelen hoor ik niet en na behoorlijk wat winkels te zijn afgelopen, heeft hij dan eindelijk een overhemd plús nieuwe T-shirts.
Het blijft hier in Suriname een hele uitdaging om de juiste maat te vinden.
We belanden al snel in de XXXXXXXXXXXL, omdat volgens mij alles is afgestemd op die kleine Chinese mannetjes en vrouwtjes!!
En héb je eens een goede maat, dan ziet het er niet uit, is van nylon (!) of zo groot, dat er gemakkelijk 3 Chinezen in passen.
We prijzen ons gelukkig dat we geslaagd zijn en gaan dan naar huis.
Scheelt morgen weer een wandeling richting centrum.

Het weer is ook omgeslagen en het regent soms behoorlijk hard.
en het waait de laatste dagen ook zo.
Soms heb ik echt kippevel!
ik kan me van vorige keren hier niet herinneren dat ik het wel eens koud heb gehad.
Klimaatverandering???

woensdag 12-2;
staan we weer keurig voor het loket, mét ticket!
Het is een stuk minder druk dan gisteren, toen er wel 50 Chinezen zaten.
Nu zitten er voornamelijk mensen uit Brazilië en het zijn er maar 20 of zo.
We zien nog een paar Bakra's die een stempel komen halen en weer terug moeten om hun ticket op te halen.
Leedvermaak of gedeelde smart?

donderdag 13-2;
Engel en ik gaan een stukje fietsen!
Het is behoorlijk warm en we worden een beetje gaar van het hangen voor het huis.
En op de fiets vang je tenminste nog wat wind.
We rijden richting Onverwacht en gaan daar naar binnen (van de hoofdweg af, het plaatsje in).
Op een gegeven moment komen we bij een klein pleintje met een standbeeld.
Er staat een jongen bij het kampje, die net zijn kleren in het riviertje heeft gewassen en legt uit waar het standbeeld voor is: na de slavernij is de plantage Onverwacht overgenomen door de slaven die er toen werkten.
En het standbeeld verbeeld de saamhorigheid, doordat er bovenop allemaal handen zijn gemaakt die een ketting vasthouden.

Het is ondertussen heel erg warm geworden en we gaan snel weer doorfietsen.
Maar we horen onderweg, dat het weggetje dat Engel had gezien op de kaart, doodloopt!
Volgens Engel klopt dit niet, maar ik denk dat de mensen die er wonen het toch echt wel zullen weten.
Toch maar eens kijken waar we uitkomen als we toch doorfietsen; nou, nergens dus. Ja, in de rimboe. Ik ben blij dat ik nog iets van een pad kan ontdekken en niet iedere keer in die dikke kuilen terecht kom!
Hierna maar gewoon weer dezelfde route terug en wanneer we weer langs het standbeeld komen zegt Engel: we gaan zwemmen!
Nu had ik hier niet echt op gerekend, maar ik heb een lang hemd aan, dus als ik dat aanhoud, moet het kunnen. Ga echt niet in mijn ondergoed alleen het water in.
Het riviertje heet de Hoi en het komt via de Para-rivier uiteindelijk uit in de Surinamerivier.
We kunnen via een betonnen plaat het water inlopen en daar houdt dus onmiddellijk de luxe op!
Een dikke modderlaag zorgt ervoor dat ik wel heel snel plat ga.
Na 10 minuten ben ik wel afgekoeld en ga aan de kant zitten drogen.
Mijn shirt hangt in een boom te drogen, want ik heb mijn sjaal meegenomen en die dient nu als top.
Engel blijft nog langer in het water en drijft langzaam richting zee......
Wanneer ook hij vindt dat het lang genoeg geweest is, gaan we ons broodje eten en gooien natuurlijk ook brood in het water.
PATS!!
Met één hap is een homp brood verdwenen!
Vissen, en niet zulke kleintjes ook zitten er.
En daar heb ik net tussen gestaan.
Nog blij dat ze niet gedacht hebben: "kijk, daar staan 2 stokbroden, aanvallen!!"
Maar er zijn ook hele kleine visjes in mooie kleuren te bewonderen.
We genieten van deze manier van "vissen" en wanneer we droog zijn, incl. kleren, stappen we weer op de fiets en gaan aan de hoofdweg een portie petjel halen.
Want al heb ik maar 10 minuten in het water gelegen; zwemmen maakt hongerig.

vrijdag 14-2;
vandaag gaan we met Esselien naar de stad, want ze moet een recept voor Ram bij de apotheek afgeven.
Het betreft de chemo-medicatie die hij maandag moet hebben.
Ook omslachtig.
Op mijn vraag of ze dit niet via een mail of zo kunnen doen, kijkt Esselien me ietwat meewaardig aan.
Tja, ik had het kunnen weten. Het antwoord dan.
Maar nu moet je helemaal naar de stad, zo'n dik uur rijden, vervolgens nog eens 3x om het ziekenhuis om een parkeerplek te vinden, een dik halfuur in de rij voordat je aan de beurt bent, dan weer je auto zoeken, terug naar huis: je bent een hele dag zoet met zoiets.
Maar.... we gaan het nu anders doen.
Esselien blijft in de auto zitten, ik ga snel naar binnen om het recept af te geven en dan snel de stad weer uit.
Want we gaan door naar de Highway, naar Bert Schreurders.
Hij heeft destijds in Nederland gereageerd op mijn plan voor een logeerhuis en vindt het allemaal heel interessant.
En nu hebben we een afspraak gemaakt om eens van gedachten te wisselen.
Hoe dit gegaan is?
Dat vertel ik later wel.

wordt vervolgd.........