Naar Tibiti (deel 1)

Iets later dan afgesproken (why not?) komt Winston het erf opgereden.
We hebben al onze spullen al klaarstaan en de auto is behoorlijk volgeladen wanneer we vertrekken.
We hebben geen borden of pannen meegenomen in de veronderstelling dat het daar wel aanwezig is. Wel wat glazen en bestek en kruiden.
Ook gisteren de laatste eieren gekookt. Lekker voor onderweg.

Bij Zanderij halen we eten voor onderweg en de nodige spullen om "daar" een eenvoudige maaltijd te kunnen bereiden.
Verder nog de nodige flessen rum voor de kapiteins en basja's.
Het is nog steeds de bedoeling om de kapitein bij aankomst in zijn dorp toestemming te vragen om te mogen blijven. En als dank geeft je dan een fles rum of zo.
Is de kapitein niet aanwezig, dan vertegenwoordigt de basja hem en dan krijgt hij of zij een geschenk.

Snel drinken we op de hoek nog een lekkere kop koffie, want voorlopig krijgen we dit niet meer.
Er is langs de weg geen uitspanning waar je even iets kan drinken.
Het is al best warm geworden wanneer we aan de lange tocht gaan beginnen.
We gaan via Zanderij richting Mata (langs Colakreek), Pikin Saron (waar de afslag naar Bigi Poika is), Alfonsdorp naar Josepdorp. En misschien de volgende dag nog naar Witagron. (Bitagron, zeggen ze zelf)

Tot zover is de weg nog redelijk te rijden, zonder al te veel kuilen.
Regelmatig komen we wel grote trucks met boomstammen tegen.
Er wordt zo dag in, dag uit wat hout weggesleept!
Het is dan de bedoeling dat je de raampjes van de auto zo snel mogelijk dichtdoet, want de auto's worden vergezeld van grote wolken rood stof!
Erger zijn de Fourwheel-drives, die met grote snelheid je tegemoet komen.
Dan zie je echt haast niets meer!
En van even vaart minderen hebben ze nog nooit gehoord,blijkbaar.

Bij Pikin Saron, op de brug over een kreek, stoppen we even om wat foto's te maken.
Er liggen een paar heel oude korjalen in het water.
Opeens roep Winston: kom gauw kijken, waterhonden!!
Als we snel naar de andere kant van de brug lopen, zien we ze: grote reuzenotters, die aan het spelen zijn!
Geweldig om te zien. En we hebben ze nog nooit in het wild gezien.
Engel ging naar beneden om van dichterbij wat foto's van ze te maken en ze hadden hem meteen in de gaten. Maar ze gingen er gelukkig niet vandoor!
Het is volgens ons een paartje, omdat de een veel groter is dan de andere.
Wat een bek met tanden hebben die beesten zeg!

Op een gegeven moment komen er twee indiaanse vrouwen aangelopen die even verderop naar de kreek gaan. Even later horen we de otters zó krijsen, dat we het idee hebben dat ze gevangen worden of zo.
Engel en Winston gaan er meteen op af om te vragen wat er aan de hand is.
Reuzenotters zijn beschermde dieren en we willen niet dat ze gevangen worden, of erger: gedood.
Maar wat blijkt; de dames willen een bad nemen in de buurt waar de otters een nest met jongen hebben!
Daarom zijn ze zo aan het schreeuwen.
Je zult wel 3x nadenken voor je daar het water ingaat, toch?
We staan nog even na te genieten van dit mooie schouwspel en dan moeten we weer verder.
Langzaam zien we de weg steeds slechter worden en we vragen ons af of het wel zo verstandig is van Winston om met een kleine Toyota het binnenland in te gaan.
Maar ja, het is zijn auto en hij zal het wel weten, toch?
Dus niet, maar dat lees je aan het einde van deel 2 wel...........

Winston wil ergens stoppen om te gaan eten, maar Betsy en ik zeggen dat hij nog even moet doorrijden.
"na 2 bochten kun je gaan zitten", zeg ik voor de grap.
En na 2 bochten...... is er een bank langs de kant van de weg!!
Je had die ogen van hem moeten zien: zo groot als schoteltjes.
Hoe ik dat wist? Was ik hier eerder geweest? Hoe kan dit?
En wij maar grijnzen.
Tja, in Suriname is alles mogelijk, toch?

We kunnen in ieder geval heerlijk zitten tijdens het eten en na een poosje gaan we onze stoffige weg vervolgen.
Inmiddels hoor ik van Betsy dat ik oranje haar heb!
Dus toch niet iedere keer het raampje dichtgedaan.
Vanavond maar wassen, dus.

We zijn nu halverwege, bij Goliathberg, vlakbij de goudwinningsplaatsen.
Hier stoppen we even net over de nieuwe brug, omdat de oude zo goed als geruïneerd is door de zware boomtransporten.
De oude brug mag je ook niet meer over. Veel te gevaarlijk.
Even later zien we een lege truck met een rotvaart op ons afkomen!
"mooi plaatje schieten, zo'n aanstormende truck met een rode stofwolk erachter", denk je dan.
Mis.
Op het laatste moment schiet de combinatie naar links, zó de oude brug over, om even later vanachter het struikgewas met een rotgang weer te voorschijn te komen.
Gaat sneller dan de bedoelde route waarschijnlijk.
Jammer, was een mooie foto geworden.

Ook wij vervolgen onze weg weer.
Betsy en ik liggen wat te doezelen achterin de auto, terwijl Engel Winston aan het onderhouden is met informatie over de omgeving.
Zo voorkomt hij meteen dat Winston in slaap dommelt, want de weg is, op een paar flinke kuilen en daarom nodige stuurmanskunst na, aardig eentonig.
Winston vraagt zich af of het nog lang duurt voordat we er zijn.
Betsy zegt, dat over een aantal bochten mensen zijn die hij het kan vragen.
En ja, jullie raden het al: precies na het aantal bochten die ze voorspelde, is er een kleine nederzetting.
Winston krijgt volgens ons aardig respect voor die rare bakra's!
Lekker houden zo, toch?

En dan komen we bij het eerste dorpje: Alfonsdorp.
Hier stoppen we even, om te vragen of we in de buurt van Josepdorp zijn.
Ja dus.
Het geluk wil, dat een oude dame druk doende is met het raspen van cassavewortels, zodat we dit proces een goed van dichtbij kunnen bekijken.
Hiervan bakt ze de bekende ronde cassave-broden.
Ik heb ze nog nooit gegeten en Winston koopt er meteen een paar.
Nou, niet mijn ding dus!
Ten eerste krijg ik het niet weg, zó taai en ten tweede smaakt het precies zoals de vis die hier overal op vuurtjes geroosterd wordt.

Engel mag na toestemming van de dames wat foto's maken voor het archief.
Wat opvalt hier, is dat de honden hier rose zijn!
Kan niet van het bauxiet komen, want dan waren ze veel roder.
Nee, het komt door de koesoewé, een vrucht met rode kleurstof, wat indianen gebruiken voor beschilderingen tijdens ceremonies.
Hier komt trouwens ook de naam "roodhuiden" vandaan: de indianen hier zijn net zo bruin als de Javanen. Maar wanneer ze zich helemaal insmeren met koesoewé, zijn ze rood!
De rode kleurstof blijkt ook een goed middel tegen sikka's (zandvlooien) te zijn, vandaar dat ze hier de honden mee insmeren.
(Saar, bereid je maar voor.....!)

En ja, niet veel later komen we dan eindelijk bij Josepdorp.
We hebben er een rit van dik 3,5 uur opzitten.
Allereerst dus op zoek naar de kapitein.
Deze man heet Bob Scholtsberg.
Hij is gelukkig thuis en natuurlijk zijn we van harte welkom.
Tegenover de weg is een mooi kampje met aparte douche en wc en daar kunnen we verblijven.
De hulp van de basja ,Jacintha, is een dame die ons wegwijs maak en ook iedere keer voor warm water voor koffie en thee zorgt.
Allereerst de hangmatten maar uitgehangen, voordat het donker wordt.
Winston heeft ook zijn hangmat meegenomen, maar bij het idee dat hij hier ook de hele nacht in moet slapen, kijkt hij naar ons idee behoorlijk bedenkelijk.
Hij kan altijd nog in zijn auto slapen. (de held)

Vervolgens inspecteren Betsy en ik de douche en wc.
De eerste is opgetrokken uit rechtopstaande golfplaten met een golfplaten dak.
Er ligt een vlondervloer en er staan een paar grote emmers met een kalebas.
Het is de bedoeling dat je uit de grote ton met regenwater een emmer water tapt en je met de kalebas afspoelt.
Er is sinds kort pas "leidingwater": er liggen 4 grote containers (waarvan ééntje lek) waar drinkwater in zit. Hiermee zijn de verschillende kampjes via een ondergrondse leiding verbonden, zodat iedereen drinkwater heeft.
Maar dit water gebruiken voor baden is dus niet de bedoeling, aangezien het drinkwater wel iedere keer door tankwagens bijgevuld moeten worden.
Apart detail: volgende week komt Bouterse de waterleiding officieel openen en meteen ook de nieuwe kapiteins en basja's installeren.
Waar die man allemaal druk mee is!

De wc is een verhaal apart: een houten verhoging met een gat erin.
Ervoor een paar stenen als trapje en voilá: uw wc.
Overdag zou ik het wel durven, maar als het donker is? Met alleen een zaklantaarn en overal oogjes die oplichten? No way!
Bets en ik besluiten dan ook om 's nachts áchter de wc te gaan zitten.
Niet zo netjes misschien, maar voor ons overzichtelijker en als je er zand overheen gooit.......
En volgens ons hadden de mannen hetzelfde al meteen besloten!

We komen er achter dat het meenemen van eten dat nog gekookt moet worden niet zo succesvol is, omdat er geen mogelijkheid is om te koken.
Het kamp wordt normaal gebruikt door mensen die met de waterleiding aan het werk zijn en die hebben hun eigen kookplateau mee.
Gelukkig wil Jacintha voor ons rijst en eieren koken. Met vis uit blik en tomaten en komkommer kunnen we morgen toch een redelijke maaltijd bereiden.

We horen dat er in Josepdorp geen kinderen zijn én geen honden.
op de 3 van de kapitein na, maar die blaffen niet.
Er is hier n.l geen school en de kinderen gaan verderop in Witagron naar school, vandaar dat daar ook de ouders wonen.
Dit is dus een dorp voor ouderen en mensen zonder schoolgaande kinderen.
Lekker rustig dus.
Nou, daar komen we 's nachts achter!
Er mogen dan geen blaffende honden zijn die je de hele nacht wakker houden, maar men was even vergeten te vertellen dat ze wel hanen hebben!
En omdat iedere haan de voorste wil zijn, beginnen ze al rond 3 uur 's nachts te gillen!
En dan hoor je zo'n hele golf van gekraai om je heen, tot het weer bij haan nr. 1 is aangekomen.
En zo de hele nacht door.

Maar zover is het nog niet, we maken eerst kennis met een aantal mensen van het dorp.
Aan de overkant van ons kamp is een soort bar waar je drinken kan kopen, dus gaan we eerst een lekkere koude djogo drinken.
Winston komt erachter dat de kapitein familie is van zijn vriendin er dat er nog meer schoonfamilie woont! Dat is dus een hele ontdekking voor hem.
Hij is met een tante aan het filosoferen of het voor hem rendabel is om peprewatra mee naar de stad te nemen om te verkopen. Maar hij komt er al snel achter dat de marges té klein zijn.
Was te proberen.

Ook zijn er mensen druk bezig met het maken van een nieuw kamp: volgende week is er toch feest? Dan wordt de waterleiding officieel geopend en de president heeft gezegd dat hij komt en ook blijft slapen.
Dus moet er een nieuw kamp komen.
Het is een mooi gezicht, hoe al die mannen op een rijtje op een balk zitten en de palmbladeren vastbinden tot een mooi pina-dak!

Omdat Jacintha hoort dat we willen zwemmen als het mogelijk is, komt er even later een jongeman aangelopen die ons naar de rivier de Tibiti wil brengen.
Wij vol goede moed er achteraan!

Onderweg horen we een hoog gepiep in de bomen en als we goed kijken zien we een hele groep van wel 50 monkimonkies (doodskopaapjes) over de takken rennen. Geboeid blijven we staan kijken.
Zo dichtbij hebben we ze nog niet gezien en het is leuk om te constateren hoe we elkaar in de gaten houden.
Maar we gaan verder, want het is warm hier zo op de weg.
We komen bij de brug en daar beneden kunnen we zwemmen.
Volgens Jacintha is er een trappetje en kunnen we zó het water is.
Het is heerlijk helder water, dus veel plezier.
Het is iets anders....
Het water is donker, er liggen aan de kant verschillende bootjes die je eerst aan de kant moet duwen.
De jongeman ziet Betsy en mij twijfelen en moet hard lachen.
Hij duwt voor ons de bootjes aan de kant, zodat we in het water kunnen.
Betsy zit op het houten trapje en voelt op een gegeven moment allemaal visjes aan haar benen en billen bijten.
Nou ja, bijten..... pikken.
Ook Engel, die inmiddels al aan het zwemmen is, roept au!!
Zijn tepels moeten het ontgelden!!
Kijk, bij zulke informatie is het plezier in zwemmen voor ons dames als snel
over, ja toch?
Betsy weet niet hoe snel ze het water uit moet komen en ik,held als ik ben, doe toch een poging om even een paar slagen te maken, recht op de rug van Engel af, want ik ga hier écht niet staan!!
Maar ook ik wordt aan alle kanten belaagd door hongerige vissen die hun tanden........ nou, gewoon dat geprik is niet prettig om te voelen, dus ik ga eruit.
Toch wel enigszins afgekoeld zitten Betsy, Winston en ik naar Engel te kijken die onder het geroep van au en oei beweert dat het zo lekker is om te zwemmen!
Voor hem herleven de oude tijden tijdens zijn Tris-periode waarschijnlijk, maar wij houden het voor gezien.
Baden is veiliger en minder pijnlijk.

Terug in ons kamp eten we nog wat.
Winston eet het laatste van zijn bami, wat in de vriezer is gezet.
Ook nog zoiets: er staat hier in ons kampje een vrieskist waar naast bier en cola ook vissen liggen. Niet verpakt, maar zó open en bloot!
Iedere keer wanneer je het deksel opendoet, staren tientallen oogjes je aan van: ja, wat kom je doen?
Omdat er alleen 's avonds vanaf 18.00 uur tot 24.00 uur stroom is, is ook alleen gedurende deze tijd de vriezer aan. dus na middernacht gaat de hele boel ontdooien met als gevolg dat alle flessen en wat er ook maar instaat, naar vis ruikt!!
Even een colaatje pakken: vis!
Biertje? Vis!
Ik heb nog nooit zo vaak mijn handen gewassen na een bezoek aan een vriezer.
Natuurlijk snap ik best dat de mensen het hier moeten doen met de middelen die ze hebben, maar ik geef alleen maar aan hoe het in de praktijk gaat.
Kunnen jullie je een beetje een idee vormen hoe we hier verblijven, toch?

En dan gaan we slapen.
Omdat we met 4 personen zijn, is de middenbalk behoorlijk belast.
Iedere keer wanneer iemand zich omdraait of uit de hangmat gaat, schudden de anderen vrolijk (?) mee!
Ik weet niet of dit de oorzaak is dat Winston al na een kwartier richting auto vertrok, maar lang heeft hij zeker niet gehangen!
Misschien komt het ook door alle geluiden die je de hele nacht hoort.
Soms hoor je geschuifel onder je hangmat en dan weet je dat er een hagedis of zo aan het rondscharrelen is.
Of een ander beest.
Ik houd het maar op een hagedis,voor mijn eigen gemoedsrust.


wordt vervolgd,,,,,,,