Voorlichting in Suriname.

Vanmorgen zijn we heel vroeg naar de stad vertrokken, omdat om 10.00 uur er een voorlichtingsbijeenkomst van de Twiningsfaciliteit van de UTSN zou plaatsvinden.
Dus om 06.00 uur op en rond 07.00 uur de bus naar de stad genomen.
We hadden al gehoord dat we vanaf de Steenbakkerijstraat buslijn 8 moeten hebben richting Uitvlugt.
Engel blijft in de stad, omdat hij een tekening naar iemand moet brengen.
Die had in eerste instantie wel belangstelling om zelf te kopen, dus Engel heeft aangeboden hem mee te nemen.
Mocht ze er toch vanaf zien, dan hangt ze hem op in de winkel voor verkoop.`

Ook mooi.

Betsy en ik zijn dus weer veel te vroeg bij het Lala Rookh-gebouw en omdat we vlakbij de Hermitage-mall zijn, besluiten we eerst even een kop koffie te gaan drinken.
We lopen eerst eens door het oude gebouw, dat eruit ziet als een gemetseld schip.
Het moet ook de "Lala Rookh" voorstellen, het eerste schip met Hindoestaanse contractarbeiders rond 1880.
In de stad staat een standbeeld van Baba en Jai, een man en een vrouw die model staan (letterlijk!) voor de eerste Hindoestanen in Suriname.

Wanneer we rond half 10 weer bij het gebouw aankomen, staan er al mensen buiten met ernstige gezichten, belangrijke tassen en zwaarwichtige gesprekken.
Komen wij aan!

Maar gelukkig valt het allemaal mee wanneer we binnen zijn.
Per slot van rekening wil iedereen hier hetzelfde en gelden voor iedereen dezelfde regels.

In de hal staan tafels met broodjes en soft en kunnen we, als we uitgegeten zijn,alvast plaatsnemen in de zaal.
Die loopt langzaam maar zeker vol en stipt om 10.00 uur opent de voorzitter de bijeenkomst.

We krijgen uitleg over wat Twinning nu precies is, welke voorwaarden er gelden, hoeveel geld er beschikbaar is en wanneer de eerste ronde van aanmelden gaat beginnen.
Na afloop is er gelegenheid tot het stellen van vragen, waar ook grif gebruik van gemaakt wordt.
Een paar maal komt de vraag of het getoonde budget niet opgehoogd kan worden, indien er toch nog meer goede projecten zijn als voorzien.
Maar nee: 6,5 miljoen blijft het en geen cent meer!
We (Nederlandse en Surinaamse projecthouders) mogen blij zijn dat er überhaupt geld is vrijgemaakt in deze tijd van bezuinigingen!
Mopper mopper

Na afloop kom ik in gesprek met een directrice van een verzorgingstehuis, wat op een andere manier zorg wil bieden aan de wat meer welgestelde Surinamers. En daar is geld voor nodig, in ieder geval voor aantrekken personeel.
Ze vraagt wat ik kom doen en haar reactie is heel positief, zoals eigenlijk iedereen die ik spreek over Passiegron.
Even later pakt ze me bij mijn pols en neemt me mee naar een dame en zegt: "jullie hebben allebei iets met autistische kinderen. Veel succes".
Deze dame heet Jenny Graanoogst en is al vanaf 2009 bezig met het realiseren van een school voor speciaal onderwijs in Commewijne.
Op de school in Tamanredjo zitten verscheidene kinderen die speciale aandacht nodig hebben, omdat ze met het reguliere onderwijs niet kunnen meekomen.
Ze heeft een groep van max. 15 kinderen in een aparte ruimte kunnen plaatsen ( een lokaal mag het niet genoemd worden; meer een voorraadruimte).
Volgens Jenny zitten er op de school ook kinderen met autisme, dus als ze hoort van Passiegron, denkt ze dat door ouders van deze kinderen echt wel gebruik gemaakt gaat worden van de logeermogelijkheid!

We gaan een afspraak maken voor een andere keer, want we willen natuurlijk alles van elkaar weten en kijken hoe we elkaar ook kunnen helpen.
Betsy en ik gaan binnenkort naar de stad, dus nemen we contact op om af te spreken.

Met Engel hadden we afgesproken bij Orlando en daar hebben we heerlijk aan de Djogo gezeten en met de andere aanwezige mannen zitten praten.

Thuisgekomen wandelen (écht wandelen,dus) Engel, Betsy en ik naar
de winkel in Osembo om wat boodschappen te doen.
Wanneer we teruglopen, zien we vlak bij het Gongrijpbos een paar mensen langs de trens zitten, die aan het vissen zijn.
"Gezellig, voor de zondagmiddag, toch?"
Nu heb ik het niet zo op vissen vangen en al helemáál niet als een man ineens beet heeft en met een reuzenzwaai de gevangen vis voor onze neus houdt.
Betsy en Engel gaan kijken hoe het arme dier van de haak wordt gehaald en ook nog eens voor de camera moet poseren.
Ik loop snel door en zie de foto's later wel.

Later op de avond komt er een jongeman het erf opgelopen en het duurt even voordat we zien wie het is: Winston Pengel, de brandweerman die 4 jaar geleden ons naar Bigi Poika heeft gereden!!
Hij had van Muna gehoord dat wij er weer waren en omdat Winston sinds een jaar aan de Meursweg woont en niet meer op Witsanti, dacht hij: kom laat ik eens bij die Bakra's gaan kijken.
Natuurlijk blijft hij mee-eten en als blijkt dat hij vakantie heeft en wel weer als taxichauffeur wil gaan fungeren, maken we een afspraak voor volgende week woensdag.
Dan willen we naar Josepdorp en Bitagron in het Tibiti-gebied.
Daar is hijzelf dus ook nog nooit geweest en lijkt hem leuk om mee te gaan.
We krijgen zo langzamerhand het idee dat wij de Surinamers meetronen naar het binnenland, zodat ze ook eens zien hoe hun land er dààr uitziet!

We gaan niet te laat naar bed, want morgen gaan we met Esselien "wandelen".
Dus gewoon met de auto ergens naar toe.
Dit keer naar haar vriendin Els, die voor een half jaar in Suriname is en die een woning aan het bouwen is.
Farouk gaat ook mee, want die moet de balken schilderen.

wordt vervolgd.........